ผีเสื้อและดอกไม้

ไฟว์สตาร์โปรดักชั่น
โดยความร่วมมือของ
สำนักงานส่งเสริมและประสานงานเยาวชนแห่งชาติ
เสนอ ภาพยนตร์เสียงในฟิล์ม
เพื่อร่วมฉลองปีเยาวชนสากล
ใต้สุดเขตประเทศไทย ยังมีความรัก
การผจญภัยและความใฝ่ฝันของชีวิตเล็กๆ
ผีเสื้อและดอกไม้
ยุทธนา มุกดาสนิท กำกับการแสดง
ด.ช.สุริยา เยาวสังข์, ด.ญ.วาสนา พลเยี่ยม, สุเชาว์ พงษ์วิไล,
ดวงใจ หทัยกาญจน์ และ โรม อิศรา
นิพพานฯ บทประพันธ์
รัศมี เผ่าเหลืองทอง บทภาพยนตร์
นิวัติ สำเนียงเสนาะ บันทึกเสียง
บัตเตอร์ฟลาย ดนตรี
ปัญญา นิ่มเจริญพงศ์ กำกับภาพ
ม.ล.วราภา เกษมศรี ลำดับภาพ
เจริญ เอี่ยมพึ่งพร อำนวยการสร้าง

ภาพยนตร์ยอดเยี่ยมจากเทศกาลภาพยนต์นานาชาติที่ ฮาวาย ปี พ.ศ.2529 เรื่องราวของเด็กชาวไทยมุสลิมที่ยากจนต้องยึดรถไฟประกอบอาชีพขายของ และอาชีพขนของระหว่างชายแดนไทย มาเลเซีย แต่การขนต้องลักลอบต้องเจออันตรายจากการปีนอยู่บนหลังคารถไฟ และการถุกไล่ล่าจากเจ้าหน้าที่ แต่พวกเขาไม่มีทางอื่นเลือกเพราะหากไม่ทำก็ไม่มีอะไรจะกิน

ฮูยัน เป็นเด็กที่มีฐานะยากจน เขาจึงออกจากโรงเรียนมาขายไอศกรีม เพื่อให้น้อง ๆ ได้เรียนหนังสือ แต่ก็ขายได้ไม่ดีนักจนเขามาพบกับ มิมปี เพื่อนเก่าเข้า

นักแสดงนำ
สุริยา เยาวสังข์
วาสนา พลเยี่ยม

เพลงประกอบ ดนู ฮันตระกูล
จิรพรรณ อังศวานนท์
อนุวัฒน์ สืบสุวรรณ
กำกับภาพ ปัญญา นิ่มเจริญพงศ์
ตัดต่อ ม.ล.วราภา เกษมศรี
จัดจำหน่าย ไฟว์สตาร์โปรดักชั่น

ความยาว 108 นาที

ได้รับรางวัลตุ๊กตาทอง จากการประกวดภาพยนตร์ไทยซึ่งจัดโดยสมาคมผู้สื่อข่าวบันเทิงแห่งประเทศไทยเมื่อวันอาทิตย์ที่ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2528 7 รางวัลดังนี้

1. ภาพยนตร์ยอดเยี่ยม
2. ผู้กำกับการแสดงยอดเยี่ยม – ยุทธนา มุกดาสนิท
3. บทภาพยนตร์ยอดเยี่ยม – รัศมี เผ่าเหลืองทอง
4. ผู้แสดงประกอบฝ่ายชายยอดเยี่ยม -โรม อิศรา ผู้แสดงเป็นนาฆา
5. ออกแบบและสร้างฉากยอดเยี่ยม
6. ตัดต่อลำดับภาพยอดเยี่ยม – ม.ล.วราภา เกษมศรี
7. บทประพันธ์ยอดเยี่ยม – นิพพาน

• ได้รับรางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมจากการประกวดภาพยนตร์นานาชาติครั้งที่ 5 ปี ค.ศ. 1986 ณ รัฐฮาวาย ประเทศสหรัฐอเมริกา
• ได้รับรางวัลภาพยนตร์สร้างสรรค์สังคมดีเด่น จากสมาคมสื่อมวลชนคาธอลิคแห่งประเทศไทย ปี พ.ศ. 2529 จากสมาคมสื่อมวลชนคาธอลิคแห่งประเทศไทย ปี พ.ศ. 2529

หนังขึ้นหิ้ง : ผีเสื้อและดอกไม้…จักขอโบยบิน แม้หมดสิ้นสายลมพัดพา

หนังขึ้นหิ้ง : ผีเสื้อและดอกไม้…จักขอโบยบิน แม้หมดสิ้นสายลมพัดพา
เขียนโดย Obelisk พฤหัสบดี, 02 มิถุนายน 2005

หากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า, พระผู้เป็นเจ้า, พระอัลเลาะห์ นั้นเป็นพระเจ้าองค์เดียวกัน โปรดได้ฟังคำสวดอ้อนวอนขอจากคนผู้ซึ่งก้มหมอบโน้มทั้งกายาแลชีวีแนบจำนนแทบบาทต่อทุกความศรัทธา ขอในสิ่งปรารถนาสูงสุดนั่นคือ หนทางใดที่สว่างเพียงพอที่ชีวิตจะนำพาทำให้ฉันไม่หลงทางในการตั้งดำรงอยู่ของความเป็นคนดีแต่ใครบางคนที่เฝ้าสวดมนต์มาทั้งชีวิตบอกไว้ว่า “พระเจ้าตายแล้ว”“ฮูยัน” (สุริยา เยาวสังข์) เด็กชายในชุดนักเรียน บนแผนที่แผ่นดินของทิศใต้ประเทศไทยที่ติดกับประเทศมาเลเซีย ตัดสินใจเลือกที่จะใช้การปิดเทอมในภาคเรียนหนึ่ง เป็นการปิดโอกาสทางการศึกษาให้ตัวเอง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นความสำคัญของคำว่าใบรับรองวุฒิการศึกษา แต่สำหรับคนขายไอติมคงไม่ต้องใช้ความศักดิ์สิทธิ์ของกระดาษใบนี้ เพราะมันคงไม่สำคัญมากไปกว่าเมล็ดข้าวสารในหม้อของบ้านที่จะเข้ามาอยู่ในพื้นที่กระเพาะของเขาและน้อง ๆ อีก 2 คนครูบอกนักเรียนว่า “ถ้าเราตั้งใจเรียน แล้วเรียนหนังสือได้เก่ง ๆ เราจะได้ทุน ‘บิน’ ไปเรียนต่อเมืองนอก” มันคงเป็นการบินที่พาชีวิตไปเก็บเกี่ยวคำว่า ความสำเร็จมาติดตัว มาติดปีกให้เราบินสูงขึ้นไปได้อีก และปีกฉลาด ๆ นั้นคงจะแข็งแกร่งพอจะโอบอุ้มคนในบ้าน แล้วหอบหิ้วพัดพาทุกคนไปยังที่สูง ๆ เลือกสิ่งที่ดีกว่าได้วันสุดท้ายของการไปโรงเรียน ฮูยันนักเรียนที่สอบได้ที่ 1 ยืนมองภาพตึกเรียนสถานศึกษาครั้งสุดท้าย แล้วบอกล่ำลามัน ก่อนจะก้มหน้ารับสภาพที่ต้องเลือกเดิน เลือกบินไปตามโชคชะตาอันแร้นแค้น ไร้หนทางของตัวเองนาทีนี้ อะไรจะยากลำบากเท่าการเดินผ่านแต่ละวินาทีให้ชีวิตได้พ้นแต่ละวัน“มิมปี” (วาสนา พลเยี่ยม) เด็กหญิงเพื่อนสาวของเขาชอบฝูงผีเสื้อ เพราะมัน “โชคดีนะ เกิดมาได้เจอแต่ของสวย ๆ” ใคร ๆ ก็อยากลืมตามาเจอเรื่องดีงาม ผีเสื้อมักบินโฉบเข้าหาแต่หมู่มวลเกสรดอกไม้สีสันสวยงามเย้ายวนใจ กลิ่นหอมหวลราวสูดดอมดมแล้วกำซาบไปถึงความสงบร่มเย็นของชีวิต แต่ของสวย ๆ สิ่งดี ๆ มันเลือกได้ไหม เลือกเจอแต่สวย ๆ ดี ๆ ได้ไหม มันอยู่ตรงไหนหล่ะ ต้องฝ่าผ่านอะไรไปบ้างถึงจะเจอะเจอ

หลายวันหลังจากที่ฮูยันหารายได้เก็บทีละสตางค์ ทีละบาท จากการเดินฝ่าแดด ฝ่าฝูงคนเพื่อขายไอติม “ขายของเย็น” วันหนึ่งเขาพบวิธีหาเงินจากงานใหม่ “ขายของร้อน” “ขนข้าวสาร” ไปอีกฝั่งหนึ่ง ลักลอบขนไปบนขบวนรถไฟโดยสาร พร้อม ๆ กับการซ่อนถุงข้าวสารและซ่อนตัวเอง เมื่อกฏหมายเดินในชุดสีกากีเฉียดมาใกล้ ๆ พวกร้อนตัวก็แตกกระเจิงหนีกันจ้าละหวั่น และสัญชาตญาณการรักตัว กลัวความผิด ก็ดันขาให้เขาได้ก้าวปีนขึ้นไปหลบบนที่ ๆ ท้าทายหัวใจเด็กชายเหลือเกิน

หน้าซีด ขาสั่น เก้ ๆ กัง ๆ เลิ่กลั่กและหวั่นหวิวในใจ กว่าจะได้กล้ายืนเหยียบน้ำหนักส้นเท้าลงเต็ม ๆ ตีน บนรถไฟที่กำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ซึ่งเสมือนว่า ได้เหยียบย่ำบนหัวกะบาลใครต่อใคร มันคงเป็นอย่างที่ “นาคา” มันบอกว่า “ชีวิตคนเรา ไม่เสี่ยงซะบ้าง จะเกิดหาห่าอะไร” สัมผัสกายปะทะกับสายลมข้างบน ยืนเยี่ยงผู้ทะนงแก่ความเป็นหนุ่มฉกรรจ์ ผู้ห้าวหาญ แล้วการต่อสู้ของตัวเองกับการเอาตัวให้รอด ก็วัดพิสูจน์ความเป็นผู้ใหญ่ในตัวได้สำเร็จ

ผ่านครั้งแรก และครั้งต่อ ๆ มา ก็ตามก้นกันมา ทำสถิติใหม่เพิ่มตามกันมา ทุกครั้งที่ตีนวิ่งหนีความผิด และมันช่างน่ากลัวเหลือเกินที่มันจะพาเขาวิ่งเตลิดเปิดเปิง ดิ่งถลำมากไปกว่านี้

แต่สิ่งที่ได้จากงานมุมมืดอันแห้งระแหงคือเงินเม็ดงามที่งอกเงย มันทำให้น้อง ๆ มีโอกาสได้เข้าโรงเรียนอย่างเขาบ้าง

8 โมงเช้า เมื่อเสียงเคารพเสียงชาติของเด็กนักเรียนกำลังเริ่มประสานเสียง ฮูยันไม่ได้ยืนร้องเพลงชาติอยู่หน้าเสาธง เขาหันหลัง ออกวิ่งไปอีกทาง วิ่งออกไปจากโรงเรียน ตรงไปทิศทางที่เขาไม่ได้เลือก แต่ต้องไป

แต่ฮูยัน คือ ฮูยัน เขายังต้องการคำตอบจากคำถามที่ว่า “นายว่าเป็นคนดี ยากไหม” มีเพื่อนรุ่น ๆ ชื่อ “อาเดล” ที่ตอบคล้ายดั่งใจฮูยัน “มีอะไรกินน่ะ ยากที่สุด”

งานประเพณีฮารีรายอ เขาได้เห็นผีเสื้อตัวใหญ่บนขบวนแห่ในงาน ผีเสื้อที่เกิดจากมือที่หัวใจเปี่ยมความศรัทธาของผู้คน แล้วหลังจากวันนั้นความมืดน่ากลัวของทางที่เขาใช้เสมอเพื่อแลกกับเงิน ก็จูงมือกุมชีวิตเพื่อนร่วมบินคนหนึ่งไปด้วย

เมื่อการทดสอบด้วยแบบฝึกหัดจากคนข้างบนฟ้าเสร็จสิ้น ฮูยัน ไม่ต้องการขึ้นรถไฟ เพื่อขนข้าวสารอีกแล้ว ถึงแม้มันจะทำให้เขาบินทางลัดได้ทำมาหา “กิน”

แต่เขากระโดดลงจากรถไฟ แล้วเริ่มต้นใหม่ กางปีกบินใหม่ บินไปในที่ ๆ ผีเสื้ออย่างเขาควรคู่กับมัน