วีรบุรุษกองขยะ

ปริทรรศน์ฟิล์ม โดย ชุติมา สุวรรณรัต
เสนอผลงานยอดเยี่ยม
เพื่อเชิดชูวีรกรรมอันห้าวหาญ ของตำรวจตระเวนชายแดน..
สรพงศ์ ชาตรี ทัศน์วรรณ เสนีย์วงศ์ มานพ อัศวเทพ (3 คนรวมกัน 3 ตุ๊กตาทอง)
อัศวิน รัตนประชา ดวงใจ หทัยกาญจน์ ครรชิต ขวัญประชา
ทม วิศวชาติ, วิทยา สุขดำรงค์, เมตตา รุ่งรัตน์,
สุวิน สว่างรัตน์, สมชาย สามิภักดิ์, สุลาลีวัลย์ สุวรรณทัต
และ ด.ญ.บรรจง นิลเพชร
วีรบุรุษกองขยะ
ชุติมา สุวรรณรัต กำกับการแสดง
เฉลิม บุตรบุรุษ ถ่ายภาพ
ประวิทย์ ขุ่มฤทธิ์ กำกับบท
ปริทรรศน์ฟิล์ม จัดจำหน่าย

เรื่องย่อ วีรบุรุษกองขยะ

ที่บริเวณพระราชวังโบราณ จ. พระนครศรีอยุธยา เป็นสถานที่ๆ บรรดานักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ ให้ความนิยมไปศึกษาหาความรู้ กับโบราณวัตถุอันเก่าแก่ของไทย ชาติกล้า ทินกร กําลังขะมักเขม้นอยู่กับภาพเขียน สองผัวเมียชาวต่างชาติยืนดูภาพนั้นอยู่อย่างประ หลาดใจ ชาติกล้ารู้สึกตัวว่ามีผู้สนใจก็ชักกระดาก จึงค่อยขยับขยาย หลบไปให้พ้นจากความสนใจของสองผัวเมียนั้น เข้าไปอยู่ใกล้ ๆ กับหัวหน้าแก๊งค์ เด็กๆกําลังออกทําหน้าที่ตามที่หัวหน้าสั่ง กับพวกนักท่องเที่ยว กลับมาเรียบร้อยแล้ว หัวหน้าจัดการกับเปียทันที เพราะหัวหน้ารู้ทันว่าเปียไม่ยอมมอบเงิน ที่ได้มาจากการทํางานกับนักท่องเที่ยวหมด โดยให้ยักยอกเอาไว้ส่วนหนึ่ง ชาติกล้าเข้าขวางไว้ไม่ ให้ทารุณกับเด็ก และ พร้อมกับแนะนําให้เปลี่ยนอาชีพใหม่

ที่บ้านชาติกล้าเตี่ยเก็บเอาของเก่าๆ ที่มีค่าเตรียมเอาไปขายเพื่อเอาเงินมาไว้อุด ไม่ให้ชาติกล้าเป็นทหาร ไม่ค่อยพอใจนัก พูดจาถากถาง แต่เตี่ยก็ไม่ยอม ชาติกล้าเข้ามา แม่ชื่นบอกว่าเตี่ยคอยพบอยู่เรื่องที่จะไปเกณฑ์ทหาร เตี่ยเขาไม่ยอมให้ไปเป็นทหารเด็ดขาด เสียงวิทยุประกาศถึงสถานการณ์อันรุนแรงทางชายแดน เตี่ยออกมาพูดกับทุกคนว่า มันเป็นอย่างไรน่ากลัวแค่ไหน และไม่อยากให้ชาติกล้าไปเป็นทหารเด็ดขาด แม้ว่าจะพูดห้ามอย่างไรก็ตาม เตี่ยยังคงยืนความตั้งใจเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

ที่โรงเรียน ชาติกล้าไปดูผลสอบ ปรากฏว่าไม่มีรายชื่อ พยายามหางานทํา ก็ไม่สําเร็จ จึงกลับไปอยู่กับพรรคพวกอย่างเดิมที่จังหวัดอยุธยา ขนิษฐาได้พาชาวต่างชาติไปเที่ยว พวกชาวต่างชาติได้ให้ความสนใจกับภาพเขียน ที่ชาติกล้า เขียนอยู่และตกลงขอซื้อ ชาติกล้าตกลง ขายภาพนั้นไปอย่างอายๆ เสียงเอะอะ จากกลุ่มชาวต่างชาติที่จับเปีย ในขณะที่ล้วงกระป่าได้ ชาติกล้าเข้าไปช่วยเปีย เลยถูกตํารวจจับไว้ในข้อหาร่วมมือกับ เด็ก ๆ ขนิษฐา ได้ขอประกันตัว ชาติกล้าออกมา เจ้าหน้าที่ตํารวจได้แนะนําชาติกล้าว่ายังเป็นหนุ่ม ๆ แน่น ๆ น่าจะทําตัว ให้เป็นประโยชน์ แสวงหาเกียรติยศชื่อเสียง และแนะนําให้ไปสมัครเป็น ตชด. ยังจะนับว่าเป็นประโยชน์แก่ประเทศชาติเสียกว่า

ขนิษฐาพาชาติกล้ามาที่บ้าน ชาติกล้า กล่าวขอบคุณ ขนิษฐา และถามว่า เพราะเหตุใดจึงคิดช่วยเหลือตน ขนิษฐา บอกว่าตนเห็นว่าชาติกล้าไม่ใช่คนเลวจนต้องถูกตํารวจจับเช่นนั้น และไม่เชื่อว่า ชาติกล้าจะเป็นไปได้กับ คํากล่าวหาของ เจ้าหน้าที่ตํารวจ ขนิษฐารินเครื่องดื่มให้ชาติกล้า และบอกให้พักผ่อนตามสบาย ก่อนตนจะขอตัวไปอาบน้ำ จัดอาหารมาให้ ชาติกล้าดึงตัวขนิษฐาไว้และบอกว่าตนสนใจพร้อมที่จะมอบชีวิตร่างกาย เป็นผู้ปกป้องคุ้มครองชีวิตขนิษฐาตลอดไป ขนิษฐารับคําชาติกล้าด้วยความเต็มใจ และหลังจากนั้น ความสนิทสนมระหว่างทั้งสองก็กระชับแน่นยิ่งขึ้น

จนกระทั่งถึงวันเกิดของชาติกล้า ขนิษฐาจัดเตรียมอาหารเพื่อเลี้ยงฉลอง ชาติกล้าอาบน้ำเสร็จแล้วออกมาเปิดตู้เสื้อผ้า พบ เสื้อผ้าผู้ชายและรูปถ่ายของ ชลัทกับขนิษฐา ชาติกล้าสีหน้าผิดหวังและสลดลงทันที ขนิษฐาเข้ามาชาติกล้าเอาภาพถ่ายซ่อนไว้ข้างหลัง ขนิษฐาฉงนเล็กน้อย เดินเข้ามาหาชาติกล้าๆ ส่งภาพถ่ายให้ ขนิษฐาหน้าสลด แล้วบอกว่าเป็นรูปของตนเอง เขาหายสาบสูญไปเป็น
เวลาหลายปี ถ้าเขาไม่ตายเขาก็จักต้องส่งข่าวมาให้บ้าง และตั้งใจไว้ว่าจะบอกความจริงให้ชาติกล้าในวันนี้ ก็พอดี ชาติกล้ามาเห็นเสียเองก่อน ที่ตน จะบอกให้รู้เรื่องทั้งหมด ชาติกล้าเห็นขนิษฐาเสียใจ ก็ปลอบและให้เลิกพูดถึงเรื่องนี้เสีย ขนิษฐาบอกชาติกล้าว่าตนไม่ควรร้องไห้ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของชาติกล้า ตั้งใจว่าเสร็จจากทานอาหารวันนี้แล้วจะไปฟังเพลงเต้นรํากัน ชาติกล้าพยักหน้า รับและจูบที่แก้มปลอบใจ ขนิษฐาจากไป ชาติกล้ามองตาม แล้วไปจัดการแต่งตัว เตรียมลงไปข้างล่าง

ขนิษฐาลงบันไดมาถึงข้างล่างก็ต้องชะงักมองไปที่หน้าประตูบ้าน ตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นดีใจ ถลันเข้าไปหาชลัทด้วยความดีใจ ชลัทในชุดเครื่องแบบทหาร สวมกอด ขนิษฐาไว้แน่น ชาติกล้าลงบันไดมาเห็นเข้าต้องชะงัก ขนิษฐาพยายามกลบเกลื่อน วางสีหน้าไม่ถูก ชาติกล้าสีหน้าผิดหวัง ยกมือไหว้ชลัท ๆ รับไหว้ แล้วมองอย่าง งงๆ ชาติกล้าค่อย ๆ เดินไป สวมรองเท้า ออกจากบ้านไป ชลัทและชนิษฐามองตาม ขนิษฐาหลบตาชลัท ขนิษฐาให้ชาติกล้ามาพบ ชาติกล้ามาพบตามความต้องการของขนิษฐาอีก ขนิษฐาอธิบายให้ชาติกล้าเข้าใจในตน ชาติกล้าตอบ อย่างน้อยใจว่าเข้าใจดี ขนิษฐาพยายามอธิบายให้ชาติกล้าเข้าใจ ถึงแม้ว่าจะถูกตําหนิก็ตามแต่ชาติกล้าจะคิด ชลัทเขาจากไป 7 ปีเขาไปได้ผู้หญิงไทยที่นั่น โดยที่ตนเข้าใจว่าเขาคงไม่มีชีวิตอยู่ในโลกนี้แล้ว เพราไม่มีการติดต่อกันเลย และอยู่ ๆ เขาก็โผล่มาอย่างที่ชาติกล้าได้เห็น หน้าที่ของภรรยาที่ดี ขนิษฐาต้องทําเช่นนี้ ให้สมกับที่ เขาเป็นผู้กล้าหาญสละชีวิตเพื่อประเทศชาติซึ่งเขาควรจะได้รับจากขนิษฐามากขึ้น เพราะเขาเป็นผู้กล้าหาญ เป็นทหารหาญๆ ของชาติ ที่ขนิษฐาควรภูมิใจและให้ความอบอุ่นแก่เขา

ที่ร้านของเตี่ย บุรุษไปรษณีย์นําจดหมายมาส่งให้แม่ชื่น ๆ ฉีกออกอ่าน ปรากฏว่าเป็นจดหมายของชาติกล้าเขียน มาบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงตน ขณะนี้ตนได้ไปสมัครเป็นตํารวจตระเวนชายแดนแล้ว ได้ฝากเงินมาให้แม่และเตี่ย แม่ชื่นบอกกับเตี่ย พอเตี่ยรู้ว่าชาติกล้าไปสมัครเป็นตํารวจตระเวนชายแดนก็เสียใจ ถึงกับล้มเจ็บหนักลงไปอีก ไม่ยอมรับเงินที่ชาติกล้าส่งมาใช้ให้ อี้เห็นเตี้ยทรุด ก็เข้าประคอง บอกกับเตี่ยว่าเมื่อมันไม่รักดี ก็อย่าไปห่วงมันเลย เตี่ยรําพันว่ามันไม่รักเตี่ย อี้เตือนให้รักตัวเองให้มาก ๆ อย่าเป็นห่วงมันเลย

ที่ห้องของผู้กํากับการตํารวจตระเวนชายแดน พลตํารวจเข้ามาบอกว่ามีคนต้องการพบ ผู้กํากับให้เข้ามาได้ แม่ชื่นเข้ามาและบอกว่าต้องการพบกับชาติกล้า ลูกชาย จะมาบอกเขาว่าเตี่ยของเขาได้ เสียชีวิตเสียแล้ว ผู้กํากับแสดงความเสียใจด้วย และบอกให้แม่ชื่นกลับไปก่อน ชาติกล้ากลับจากปฏิบัติหน้าที่แล้ว จะให้เขากลับไปทันทีที่เขามาถึง

ที่สุสานบริเวณที่ฝังศพเตี่ย ชาติกล้า เข้ามามองหาแม่ไม่พบ อี้แสดงความไม่พอใจในการมาของชาติกล้าง ชาติกล้า กราบศพเตี่ยด้วยความเสียใจเป็นอย่างมาก เมื่อเสร็จจากพิธีแล้ว ชาติกล้าก็ตรงมาที่ร้าน หวังจะพบกับแม่ แต่ก็ต้องผิดหวังอย่างแรง ชาติกล้าถามถึงแม่ ตอบอย่างไม่พอใจแล้วตอบกับชาติกล้าว่า แม่เขากลับไปอยู่ที่บ้านกองขยะโน่นแล้ว

ที่บ้านกองขยะ แม่ชื่นเห็นชาติกล้ามาก็ดีใจ ชาติกล้ามองแม่ด้วยความสงสาร แม่ตรงเข้าลูบคลําเครื่องแบบด้วยความภาคภูมิ และบอกกับลูกว่าเป็น ความประสงค์ของตนเองที่มาอยู่ที่นี่ แม่ภูมิใจในตัวของลูกมากเหมือนอย่างที่ได้เคยภูมิใจในตัวของคุณตาของลูกมาแล้ว และบอกกับชาติกล้าว่าคุณตาของลูกเป็นคนรักชาติมากนะลูก

เสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกเหล่าอันธพาล ขับมอร์เตอร์ไซด์บุกเข้าไร่ผักของแม่ ๆบอกกับชาติกล้าว่าเป็น พวกอันธพาลที่โรงงานมันจ้างมารังควาน มันต้องการซื้อที่ดินของแม่ เพื่อจะขยายโรงงานของมัน แม่ไม่ยอมขายมันก็เลยจ้างพวกนี้มาคอยรังควาน ชาติกล้าถลันออกไปทันที ไม่ยอมฟังคําขอร้องของแม่ที่ห้ามไม่ให้ไปยุ่งกับพวกมัน ชาติกล้าตรงเข้าเล่นงานพวกชาวบ้านจะเข้าช่วย แม่ชื่น ร้องห้ามให้ปล่อย ชาติกล้าจัดการกับมันเพียงคนเดียว พวกชาวบ้านก็คอยคุมเชิง เป็นกําลังใจอยู่รอบ ๆ จนกระทั่งพวกอันธพาลกระจายกันหนีไปหมด พวกชาวบ้านต่างชมเชย ความเด็ดเดี่ยวและกล้าหาญของชาติกล้า

ที่หน่วยลาดตระเวน หลังจากที่ชาติกล้าเสร็จจากพิธีศพเตี่ยแล้วก็กลับมาปฏิบัติหน้าที่ตามเดิม หลังจากที่ลาดตระเวนมาแล้วทั้งวันต่างพากันอิดโรยไป ดำวิ่งออกไปจากที่พัก เสียงวิทย์ตะโกนเรียกดําบอกว่าจะไปหาที่ส้วม ดําไปแล้วเสียงปืนดังมา 2 นัด ทุกคน ต่างคว้าปืนขึ้นเข้าที่กําบังจ้องบินไปตามเสียงปืนที่ดังมา เมื่อเห็นว่าเป็นยงวุฒิ ก็ลดปืนลง อังกูรเอ็ดตะโรลั่น ชาติกล้า บอกกับยงวุฒิว่าพวกเราควรจะถือโชคลางไว้บ้าง ไม่ควรฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ยงวุฒิโกรธหาว่าชาติกล้าเสือก เสียงดำร้องขอความช่วยเหลือ ทุกคนพรวดไปตามเสียงของดํา ๆ ถูกจั่นดักถึงแก่ความตาย วิทย์โกรธเผ่นพรวดออกจากที่นั่นไปทันที เสียงอังกูรเรียกไว้ วิทย์ไม่ยอมฟัง วิทย์ไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ตกหลุมพรางอีกคนหนึ่ง อังกูรสั่งให้ทุกคนระวังตัวเพราะขณะนี้เสียกําลังไปแล้วถึงสองคน แล้วจัดการเรียกฐานมารับศพไป

ในระหว่างที่พักอยู่ที่ใกล้ ๆ กับหมู่บ้านชาวเขา ลีซากับเวียงนาได้พาพวกชาวบ้านนําอาหารมาให้ ลีซานำอาหารไปให้ชาติกล้าๆ เห็นลีนาเข้าเหมือนกับขนิษฐา เรียกลีซาว่าขนิษฐาอย่างตื่นเต้น ลีซาบอกกับชาติกล้าว่า ตนชื่อลีซาไม่ใช่ ขนิษฐา ชาติกล้ารู้สึกตัวจึงขอโทษลีซา ทันทีที่พุ่มไม้สั่นไหว ชาติกล้าคว้าปืนเตรียมพร้อม ลอเซียะโผล่ออกมาชูมือขึ้น เวียงนาดุลอเซียะแล้วไม่ให้กลับบ้าน ชาติกล้าเรียกไว้ แล้วเอาอาหารป้อน ลอเซียะไม่ยอมกิน จ้องที่เป้สนาม เห็นอาหารกระป๋องคว้าได้แล้วหนีไป เวียงนาตะโกนลั่นจับตัวเอามาได้ ชาติกล้าถาม ลอเซียะว่าอยากได้หรือ ลอเซียะพยักหน้า ชาติกล้าจึงให้ไป ลอเซียะนําเอาอาหารกระป๋องไปเปิดให้แม่กิน หลังจากที่ ทุกคนพักผ่อนกินอาหารเสร็จ เสียงปืนดังขึ้น ทุกคนถลาเข้าที่กําบังและยิงตอบโต้ไปอย่างไม่ปรานี

ที่บ้านแม่ชื่นของชาติกล้า ถูกพวกมอร์เตอร์ไซด์รังแกเอาอีก แม่ชื่นได้มาร้องเรียนกับเจ้าของโรงงานกลับถูก เหยียดหยามกลับไปอีก พวกชาวบ้านต่างพากันโกรธและเห็นใจแม่ชื่น แต่ก็ช่วย อะไรไม่ได้เลย ได้แต่ความเห็นใจเท่านั้น

ที่ชายป่าเสียงปืนดังสนั่นลั่นป่า ชาติกล้ากับเดชาหันหลังชนกันรัวกระสุนออกไปอย่างไม่ปรานี กระสุนของฝ่ายตรงข้ามเฉียดคนทั้งสองไปอย่างหวุดหวิด

หลังจากที่พวกผู้ก่อการร้ายสงบไป อังกูร สํารวจดู ปรากฏว่าเดชาถูกยิงที่แขน อังกูรสั่งให้ขึ้นไปบนดอยให้เดชาทําแผล
ที่หมู่บ้าน พวกแม้วกําลังทํางานกันตามปกติ อังกูรเดินนําหน้าเข้ามา อุทัยประคองเดชาตามมา สวนลอเซียะยืนดู อยู่ห่างไม่กล้าเข้ามา ธีระทําแผลให้เดชา ทุกคนกําลังวุ่นอยู่กับคนเจ็บ ลอเซียะคว้าเครื่องกระป๋องได้วิ่งหนีไป ลีซาถลันออกวิ่งตามลอเซียะ แต่ชาติกล้าดึงเอาไว้ไม่ให้ตามไป บอกว่าลอเซียะยังเด็ก ไม่รู้อะไรดีอะไรชั่วเด็ก ๆ ควรได้รับการ ศึกษา

ในที่สุด ในหมู่บ้านนั้น พวกตํารวจตระเวนชายแดนก็ช่วยสอนหนังสือให้กับ เด็ก ๆ ยกเว้นลอเซียะเท่านั้น ที่ไม่กล้าเข้ามาเรียนกับเขา แต่ก็แอบมาเรียนอยู่ ใกล้ ๆ ชาติกล้ามาเห็นเข้าก็เรียกเข้าไปเรียนกับเขา ทุกคนในหมู่บ้านพอใจ ยกเว้นลือซอเพียงคนเดียวเท่านั้น

รุ่งเช้าที่ฐานปฏิบัติการ เสียงร้อยเอกสั่งการให้หน่วยลาดตระเวนต่าง ๆ ออกปฏิบัติการ อังกูร ยงวุฒิ เดชา อุทัย ธีระ ชาติกล้า สุรัช ออกไปปฏิบัติหน้าที่ตามคําสั่ง ในระหว่างทาง อังกูรเหยียบกับระเบิด ร้องสั่งให้ทุกคนหลบเข้าที่กําบัง ตัวเองโดดหลบทันที เสียงระเบิดดังสนั่นป่า หลังจากนั้นอังกูรสั่งให้ทุกคนระมัดระวังให้หนักเพราะเข้าเขตอันตรายแล้ว ยงวุฒิเดินสะดุดสายดักเสียงปืน เดชา รู้ทัน ผลักยงวุฒิให้ล้มลง ก่อนที่จะเป็น เหยื่อกระสุน ชาติกล้าได้ยินเสียงปืนระเบิดขึ้น ก็หันปากกระบอกไปทางเสียงปืน ลั่นกระสุนออกไปทันที อังกูรกล่าวตําหนิชาติกล้าที่ใช้อาวุธก่อนได้รับคําสั่ง หลังจากเดินทางมาได้อีกสักหน่อย อังกูรก็สั่งให้ทุกคนพัก อุทัยหยิบวิทยุออกมาเปิด อังกูรสั่งห้าม ยงวุฒิเห็นสุรัชกินน้ำที่เหลือในกระติก ส่วนของตนไม่มีเหลือ จึงขอแบ่ง สุรัชบอกว่า ให้เหลือไว้ให้ ชาติกล้าบ้าง ยงวุฒิโกรธ ไม่กินและถามว่าไอ้ชาติกล้าเป็นพ่อหรือ ชาติกล้าบอกกับยงวุฒิให้ถอนคําพูดเสีย จึงเกิดการ ต่อสู้กัน ครั้นยงวุฒิสู้ชาติกล้าไม่ได้ก็จักใช้มีด อังกูรร้องห้ามไว้ จึงโยนมีดทิ้ง ต่อสู้กันด้วยมือเปล่าต่อไป

เสียงปืนดังมาใกล้ ๆ บริเวณนั้น ทั้งคู่ผละจากกัน หมอบอยู่ใกล้ ๆ กัน ยงวุฒิคว้าปืนได้โยนให้ชาติกล้า อังกูรพยายามติดต่อทาง ฐานขอกําลังเพิ่มไม่สําเร็จ ทุกคนก็ต่างพยายามตีฝ่าวงล้อมออกไปได้ จนพ้นเขตอันตรายแต่ยังติดต่อฐานยังไม่ได้ อุทัย หิวจัด คุ้ยเขี่ย จับสัตว์อะไรได้ก็กินหมด เพราะความหิว ธีระมองดูด้วยความคลื่นไส้

ส่วนทางหมู่บ้านกํานันผู้ใหญ่บ้าน พยายามรวบรวมกระสุนและเสบียงอาหารขอแรงให้พวกแม้วนําไปส่งให้ ทางสถานีโทรทัศน์ต่างก็จัดรายการเพื่อรวบรวมเสบียงเพื่อส่งให้กับ พวก ตชด. ที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่ด้วยความลําบาก หลังจากที่พวกชาวบ้าน และพวกแม้วได้ลำเลียงอาหารพร้อมทั้งกระสุนไปให้ อังกูรจึงพาพวกตีฝ่าออกมาได้สําเร็จ อุทัย กับสุรัชถูกยิงเลือดโชก ธีระกับเดชาเข้า ประคอง อังกูรเห็นท่าไม่ดี สั่งให้พาคน เจ็บออกไปให้พ้นเขตอันตรายเสียก่อน พวกชาวบ้านบอกว่ามีทางที่จะพาคนเจ็บเข้าเมืองได้
อังกูรสั่งให้ชาติกล้า เดชา ธีระ หามคนเจ็บไป ส่วนตนกับพวกที่เหลือทุกคนจะกลับฐาน ชาติกล้าพาคนเจ็บมาร่วมกับเดชา และธีระ มาถึงถนน พอดีมีรถผ่าน ชาติกล้ารีบโบกให้หยุด ปรากฏว่าเป็นรถของพวกปลัดอําเภอจะนําเอาเทพัไปเขี่ยบอลล์ ไม่ยอมให้ความช่วยเหลือ ชาติกล้าจึงจํา เป็นต้องใช้อํานาจ ไล่ให้ทุกคนลง แล้วพาคนเจ็บเข้าเมืองไป ทั้งความโกรธไว้กับพวกปลัดอําเภอ และพวกเทพีอย่างมาก กล่าวคําอาฆาตไว้ว่าจะต้องเล่นงานให้จงได้

ชาติกล้าถูกเรียกตัวไปสอบสวน ชาติกล้าสารภาพว่าเป็นความจริง เพราะตนได้ขอร้องแล้วไม่ได้รับความร่วมมือ กลับเห็นไอ้งานบอลล์เป็นเรื่องสําคัญกว่าชีวิตตํารวจที่ปฏิบัติหน้าที่ เพื่อความสุขของชาวประชาเป็นเรื่องไม่สําคัญ ชาติกล้าถูกตําหนิและถูกสั่งให้กลับไปรอรับคําสั่ง ชาติกล้ากลับออกมาด้วยความเป็นห่วงของธีระและเดชา คงไม่ร้ายแรงอะไร

เมื่อเจ้าหน้าที่ตํารวจเอาหนังสือมาให้ เป็นหนังสือของผู้กํากับ ชมเชยการกระทําของชาติกล้าและ อนุญาตให้พักผ่อนได้ ทุกคนดีใจและแสดงความดีใจกับชาติกล้า เสียงเรียกให้ชาติกล้า ไปรับจดหมายที่ตกค้างอยู่ ชาติกล้ารับมาแล้วปรากฏว่าเป็น จดหมายของ ขนิษฐา ๆ บอกว่าตนเป็น อิสระแล้วและยังฝันถึงตนอยู่เสมอ ชาติกล้าเหม่อคิด จนถูกกระเช้า จากเพื่อน ๆ ชาติกล้าได้สติบอกว่าจะกลับฐานก่อนแล้ว จะรีบกลับไปเยี่ยมแม่ที่บ้าน เพราะจาก แม่มานานแล้วคิดถึง

ที่ฐานปฏิบัติการ ทุกคนมองลงไปที่ฐานเห็นชาวบ้านแล้วเฮโลกันตรงมายัง ฐาน อังกูรออกมาเห็นเข้าตกใจ เพราะที่ฐาน มีเจ้าหน้าที่เหลือ อยู่เพียง 4 คน เท่านั้น อังกูรสั่งให้ชาวบ้านทุกคนหลบไปที่หมู่บ้านด้วยความเป็นห่วง เมื่อทุกคนไปแล้วอังกูรสั่งทุกคน ที่เหลือ สู้ตาย แต่ฝ่ายตรงข้ามมากกว่า จึงยึดฐานได้ ชาติกล้า เดชา ธีระ มาถึงหมู่บ้าน เสียงพวกแม้ว ที่หนีพวกก่อการร้าย ตรงมาที่หมู่บ้าน เห็นธงชาติของฝ่ายตรงข้ามขึ้น แทนที่ธงชาติไทย ก็รู้ทันที ทั้งสามควบมอร์เตอร์ไซด์ตรงไปยังฐานทันที เมื่อถึงฐาน ธีระกระโดดลง เดชาเป็นคนขี่มอร์เตอร์ไซด์ให้ชาติกล้าซ้อนท้าย บุกเข้ายิงฝ่ายตรงข้าม อย่างที่ฝ่ายตรงข้ามมิทันได้ตั้งตัว ธีระเข้าช่วย อังกูร กับ ยงวุฒิ ช่วยกันจัดการกับพวกก่อการร้ายจนสําเร็จ เสียงลอเซียะเรียกให้ชาติกล้าช่วยอยู่ที่ข้างล่างฐาน เพราะถูกยิง ชาติกล้ารีบเข้าช่วยเหลือทันที ผู้ก่อการร้ายที่ถูกยิง ฟื้นขึ้นมาได้ยิงชาติกล้าถึงแก่ความตาย เสียงร้องของเวียงนากับลีชา ทําให้ทุกคนตกใจ หันไปเห็นชาติกล้าล้มฟุบจมกองเลือดเสียแล้ว โดยที่ไม่มีโอกาสช่วยได้ อังกูร เดชา ธุระ ยงวุฒิจัดการส่งศพชาติกล้ากลับด้วยความเศร้า

เมื่อเสร็จจากการปราบพวกก่อการร้าย ที่งานศพของชาติกล้า จึงเต็มไปด้วยผู้บังคับบัญชา และ เพื่อนฝูง และพวก ชาวบ้าน แม้ว ต่างพากันมาในงานศพ ของชาติ กล้า ขนิษฐาสละตัวบวชชีอุทิศส่วนกุศลให้ชาติกล้า แม่ชื่นแทบขาดใจ ทุกคนอาลัยถึงชาติกล้า ทั้งนี้ด้วยคุณงามความดีที่เขาได้มี ต่อทุกคนนั่นเอง